خیالی نیست

ل عزیز، آن روزی که برای بازدید از آزمایشگاه میکروالکترونیک رفته بودید را یادت هست که دم در آن آقاهه آمد و گفت که تو نمی‌توانی داخل شوی، و همه‌ی هم‌کلاسی‌هات نگاهت کردند و پرسیدند که ماجرا چیست؟
ر عزیز، یادت هست که وقتی رفتی اسمت را در ارودی بازدید بنویسی گفتند به‌ت که یک قسمت بازدید مربوط است به هلی‌کوپترسازی و نمی‌شود که تو باشی؟
ح عزیز، جواب نامه‌ات را که برایم فرستادی که آزمایشگاهی که برای کارآموزیت باید می‌رفتی و یک ماه سردوانده بودندت و دست آخر خیلی سربسته که با عرض تاسف شما حق ورود ندارید خاطرت هست؟
ب عزیز، چندروز پیش که استادت آمد و گفت برای بورس دولتی دکترا اقدام نکن چون نمره‌هایت خوب است و بورس را می‌بری و چون ایرانی هستی ثبت‌نامت نمی‌کنند و بورس حیف می‌شود، که یادت نمی‌رود، می‌رود؟

و باقی دوستان عزیزم، من هم کارآموزیم به خاطر همین ماجرا کنسل شد. کار بی‌معنایی است، همه‌مان می‌دانیم. مسخره است، بی‌شک. از سوال‌هایی که موقع سوارشدن به هواپیما ازمان پرسیدند که در عملیات تروریستی شرکت داشتید، یا مثلا بلدید بمب بسازید که مسخره‌تر نیست. فقط توهین‌آمیز است. گاهی وقت‌ها مهم نیست، فحشی می‌دهی و سیگاری آتش می‌زنی و به چندنفر که گفتی یک کمی آرام‌تر می‌شوی. گاهی هم مسیر زندگیت عوض می‌شود. به نظر من هم بیش‌تر از این که به شعاردادن‌های نماز جمعه و جمع‌شدن و سنگ‌پرانی به سفارت ربط داشته باشد، به این ربط دارد که کشور میزبانمان قدرت دارد و قداره هم که ببندد، دیگر حرفی نمی‌ماند. ما هم که خانه فرارکرده‌ایم و عذری نداریم. مگر همین ما ـ مردم مهربان و مهمان‌دوست و باستانی ـ با تنها هم‌سایه‌ی هم‌زبانمان چه کردیم؟

واقعیت تلخی است این که شهری نداشته باشی که بگویی این‌جا خانه‌ی من است. بگویی و دلت خوش باشد ها، وگرنه حرف که مالیات ندارد.