Monday 20 August 2007

بریده

این ها را کنار هم بگذارید :

سپاه در فهرست سازمان‌های تروریستی آمریکا *
افتخار امام جمعه تهران به تروریست خوانده شدن سپاه در آمریکا *
آمریکا: نیروهای سپاه قدس در عراق هستند *
رهبر انقلاب : آینده‌ای خطرناک در انتظار آمریکاست *


و در ادامه‌ی گره شدید اتفاقات روزمره ایران به زمان صدر اسلام بخوانید : به نام حسین، به کام فاطمه، ننگ بر محسن و محمدباقر و عزت الله

این هم شد پست نوشتن آخه؟ خودم را می گویم.

Saturday 18 August 2007

روزنامه

«تعجب نكنيد! حضرت امام(ره) شعار مرگ بر آمريكا را يكي از دستورات رسول خدا(ص) مي دانستند... » منبع روزنامه‌ی کیهان 27 مرداد 86

من را که می‌شناسید، نه از سیاست چیزی سرم می‌شود و نه به‌ش کاری دارم. ولی این حرف‌ها می‌ترساندم. امیدوارم که ماه رمضان برسد، دوستان روزنامه‌نگارمان روزه بگیرند، رساله‌ی همین حضرت امام (ره) را باز کنند و آن حکمی که دروغ بستن به رسول‌خدا روزه را باطل می‌کند را بخوانند. بعد شاید برای باقی ماه‌ها خودشان کلاهشان را قاضی کنند و فکر کنند که چرا فرزندان و نوه‌های پیامبر این‌قدر مراقب نقل قول‌ها و سفارش‌هایشان بودند، همان طور که فرزندان و نوه‌ی امام این طور هستند.

Friday 17 August 2007

می آییم، می رویم

باز تابستان است، فصل آمدن دوستان خارج نشین، فصل رفتن دوستان دیگری به آن سوی کره‌ی زمین.

باید بدو بدو همه کارها را جمع و جور کنم و چمدان ببندم که راه بیفتم. همیشه یک گیری هست، یا کارت اقامت دارد تمام می‌شود، یا اگر از فلان موقع دیرتر بیایی دیگر وقت ثبت‌نام می‌گذرد، با کاغذی که در انتظار آمدن کارت اقامت جدید می‌دهند نمی‌شود از ژنو رفت و باید چمدان‌ها را کشید تا پاریس و چهارتا قطار و اغ‌ او‌ اغ و اتوبوس عوض کرد که رسید فرودگاه. ایران‌ایر را که باید طلا گرفت، از سر تا پا؛ آن از ماجرای دویست بار زنگ‌زدن و انتظارکشیدن و بی‌احترامی دیدن که می‌خواهی بلیت بخری. آن از سیستم معرکه‌ی رزرو که موقع پرداخت می‌گویند روزوتان باطل شده و جا هم پر شده است. پیش‌نهادهای معرکه‌ای هم می‌دهند گاهی که دست‌مریزاد دارد «بروید فرودگاه، اگر جابود سوار شین.»
از خیر بلیت دانش‌جویی که همان یک‌باری که رفتی سفارت و دیدی چه‌طور این‌ور و آن‌ور در همان شش‌هزار کیلومتر فاصله دارند و این جا سیستم این است که آن آقا که پشت میز است و با تحقیر نگاهت می‌کند لطف می‌کند اگر بعد از چای خوردن و استراحت و خوش‌وبش با پسر آقای فلانی و سلام خدمت آقاجان برسان و تلفن به انگلیس که اگر آقای فلانی باشند گپی بزنیم از دوستان دبیرستان م هستند، با اکراه فرمهایت را می‌گیرد و می‌گوید اصل شناس‌نامه کو؟ ریزنمراتت که فارسی نیست که، من نمی‌توانم قبول کنم، کپی پشت کارت پایان خدمتت هم که نیست. شما برو اول مدارکت را تکمیل کن بعد بیا این حا بیشین، گذشتی.
بالاخره خودت را یک جوری از این بوردل می‌کشی بیرون که دارم می‌روم ایران. سوغاتی چی؟ چی برای کی؟ چی هست که این‌جا هست و اون جا نیست؟ باز هم شکلات؟ آخرش چشم‌هایت را می‌بندی و بعد چمدان را. حتما چندتا نامه و فرم می‌ماند که توی راه بنویسی و پرکنی و بندازی در صندوق پست فرودگاه. «دارم می‌رم ایران.»

یک سال و خورده‌ای مثل باد رفته، و دلت برای همه حسابی تنگ‌شده. مگر از دیدن بابا و مامان سیر می‌شوی؟ می‌خواهی در را قفل کنی و تلفن را هم بکشی و بنشینید و فقط هم‌دیگر را نگاه کنید و با هم حرف بزنید. مگر می‌شود؟ از عزیزجون و عمه خاتون بگیر تا هم‌سایه بغلی که رفتی رفتی هربار مامان را می‌دید سراغت را می‌گرفت. دوست‌هات چی؟ به زور یک بعد از ظهر را خالی می‌کنی که ببینیشان. یک نامه و دو سه تا زنگ به چندنفری که می‌توانند کمک کنند باقی را جمع کنند. کمِ کم بیست نفر می‌آیند، که هرکدام صاحب روزها و هفته‌ها خاطرات تو اند، و حالا همه‌شان آرام و مهربان آمده‌اند و نشسته‌اند ببینندت. یک ذره هم دلت نگرفته که هیچ‌کدام از وقتی رفتی نه نامه‌ای نه تلفنی؛ هیچ هیچ. دیدنشان یک موج قوی شادی و افسردگی و امید و نگرانی و هزارتا چیز دیگر را توی تمام تن پخش می‌کند. اگر جلوی خودم را نگیرم همین حالاست که اشکم سرازیر شود. باید ماسک بزنی، نقش بازی‌کنی، شوخی کنی، خاطره بگی. احساس نمی‌کنی که این‌ها مانده‌اند و تو رفته‌ای. انگار که تمام مدتی که تو درگیر آن همه اتفاق جدید و عجیب و دنیای تازه و قواعد جدید و این در و آن در زدن و خارجی بودن و زندگی تنهایی پرماجرایت بودی، زمان با متانت تمام، نه آن طور که با تو بود، که آرام و صبور گذشته تا ل درسش را تمام کند و استخدام شود، م و ن ازدواج کنند و بعدش ب و ز و بعد هم م و ه، بچه‌ی س این‌ها به دنیا بیاید و فلانی‌ها بروند خارج و فلانی‌ها برگردند و ... بااین که از وقتی آمدی دست‌کم هزار بار بازجویی شدی که خانه‌ات کجاست و چه درسی می‌خوانی و چرا پذیرش گرفتی و هزینه چه‌قدر است و چه‌طور باید اپلای کرد و بدون زبان بلد بودن سخت نیست و زبان را چه طور باید یاد گرفت و حالا که تو این جایی تهمینه اون جا سخت نیست؟ و چه کار می‌خواهین بکنین و ببخشید می‌تونم بپرسم بورستان چه‌قدر است و ... طوری نیست، همان قدر که تو دلت می‌خواهد احوال کسی را بدانی او هم لابد دلش می‌خواهد. حیف که بعد از پنحمین نفری که گفت هیچ‌چی، همون مثل سابق، دیگر رویت نمی‌شود بپرسی. این همه دوستی یک جا جمع شده و تو دستت به یک ذره‌اش نمی‌رسد، حتا نمی‌توانی بفهمی فلانی که دوسال شب و روز با هم بوده‌اید الان که این جا نشسته‌است حالش خوش است یا نه. تو ولی خوب خوبی، خارج بودی، دانشگاه خارجی رفتی، خودت را از این‌جا نجات‌دادی، دکترا قبول‌شدی، بعله. ته دلت را سابیده‌ای که هیچ‌کس هیچ منظوری از نگاه‌هایش ندارد. به همه می‌گویی شما هم دست به کار شوید و من هرکاری از دستم بربیاید انجام می‌دهم.

سه روز دیگر موقع رفتن است و هنوز هزارتا کار مانده. کی خانه بودی که مامان و بابا را ببینی؟ شب آخر که از همه بدتر. همه گذاشته‌اند همان شب بیایند، برای دیدن، برای دادن بسته‌ای که لطفا ببری، حتا برای گله‌ی تلفنی که شنیدیم فردا می‌روی و یک سر هم به ما نزدی.

مثل همان خوابی‌ست که شب‌های اولی که این‌جا رسیده‌بودم می‌دیدم. خواب می‌دیدم که برگشته‌ام خانه، و توی هال جلوی آش‌پزخانه ایستاده‌ایم و حرف می‌زنیم. یکی از بچه‌ها یک ربع دیگر می‌آید که یک بسته‌ای بدهد و من دارم تعریف می‌کنم که کلاس‌ها چه‌طور است و یادم می‌افتد که باید فردا که رفتم دانشگاه از فلان استاد یک سوالی بپرسم. به خودم می‌گویم که کم کم باید راه بیفتم چون پنج‌ساعت راه است و صبح باید به موقع برسم سر کلاس. به مامان می‌گویم که برگشتم یادمان باشد به‌م یادبدهید کی ماکارونی را آب‌کش کنم که مثل دی‌روز خمیر نشود. انگار که فردا بعد کلاس برمی‌گردم. انگار که فاصله‌ی بین آمدن‌ها به همین اندازه کوتاه است و مدت ماندن اندازه چنددقیقه حرف‌زدن توی هال جلوی آش‌پزخانه.

Thursday 16 August 2007

داستان ویاژ


رفته بودیم یک سری به کشور گل محمدی؛ جای شما خالی. نمی‌دانم چرا زندگی در آن جا از زندگی در اروپای طرف ما بسیار انتزاعی‌تر به نظر می‌آمد. همه‌چیز تمیز، مرتب و منظم، و حساب‌شده. تنها چیزی که توی پای‌تخت ذوق می‌زد توریست‌های محترم بودند که بی‌جهت دور خودشان می‌چرخیدند و به ساختمان‌ها و کلیسا و باقی چیزهای شهر طوری نگاه می‌کردند، انگار نه انگار که این جز زندگی معمولی مردم ساکن آن‌جاست.
توی یک فروشگاه یک چیزی دیدیم که می‌خواستیم از توضیحات روی بسته‌اش بفهمیم داخلش چیست. نتوانستیم. به چهار زبان نوشته بود و ما دو نفر روی هم چهار پنج زبان می فهمیم و نتوانستیم. به دانمارکی، سوئدی، فنلاندی و آلمانی نوشته بود. واحد پول کرون و سکه‌های سوراخ‌دارشان البته نشان می‌داد که خیلی ایده‌ی اروپای متحد را جدی نگرفته‌اند.
شب دوم بود که آخر شب موفق شدیم یک جایی برای چادرزدن پیدا کنیم، یکی از همین جاهای مجاز که دست‌شویی و حمام و گاهی آشپزخانه‌ای هم دارد. کسی در دفتر پذیرش نبود. رفتیم توی محوطه و گشتیم که مثلا صاحبی، نگه‌بانی، سگی چیزی پیدا کنیم. هیچ‌کس. برگشتیم و زنگ زدیم که خانمی آمد و به‌ش گفتیم می‌خواهیم این‌جا بمانیم. گفت باشد. بفرمایید. صبح بیایید برای فرم پرکردن. یک کلمه حرف از پول زد نزد.
نه مرزی درکار بود، نه دانه پلیس دیدیم، و نه حقیقتا جایی که پلیس یا مراقبتی چیزی لازم باشد. روزنامه‌ها را توی یک صندوق گذاشته بودند، یک صندوق کوچک‌تر پول کنارش، در هردو باز.
اگر گذارتان به گوگل ارت افتاد یک سری به این کشور نازنین بزنید. انصافا کشور گلی بود، محمدی بودنش را دیگر باید دوستان این‌کاره بفرمایند.

Friday 10 August 2007

وکانس

عجب تعطلیلات کشنده‌ای شده. شهر آرام و خالی از بیش‌تر ساکنانش و کامپوس سوت و کور و متروک. همه رفته‌اند، از استادهای بزرگ تا منشی‌های معمولی. پنج‌هفته مرخصی قانونی خیلی به این مردم ساخته، غیر تعطیلات فراوان بین سال. من و بانو یک سفر کوتاه رفتیم و برگشتیم که از دست‌آوردهای آن باید به مهمان‌های عزیزی که بین راه به چنگ آوردیم اشاره کرد.

این روزها هم دوباره هم‌کار شده‌ایم. صبح‌ها می‌آییم لابو و درس می‌خوانیم و کار می‌کنیم تا شب. کیه که قدر بداند؟
دو هفته دیگر مانده به بازگشت مردم. احساس عجیبی دارم، مثل آن وقت‌هایی که تابستان‌ها دانشگاه می‌ماندم، خالی و خلوت، انگار که تملکم به همه چیز بیش‌تر می‌شد. فکر می‌کنم دوباره مه همه پیدایشان شود، در عوض زندگی‌ای که به همه چیز می‌بخشند این آرامش و حس مالکیت را دود هوا می‌کنند.

از شهرداری نامه آمده که بیایید کارت اقامتتان را تغییر بدهید. واقعا نقطه‌ی ضعف خوبی گیر آورده‌اند. خوب است که خدا از روش این‌ها استفاده نمی‌کند که دائم آدم را تهدید به گرفتن کارت اقامت در دنیایش کند. هر سال هم مجبور نیستی بروی مدرک نشان بدهی که که یک سال برایت تمدیدش کند. تازه، اگر دو تا کارت اقامت داشته باشی، می‌توانی یک دعوت‌نامه بفرستی برای یک کس دیگر و … فقط می‌ماند که آن طرف سند و مدرک ازش بگیرند و ویزا بدهند و … بالاخره مراحل و شرایط خاص خودش را دارد دیگر.

ولی اصولا خیلی ژانتی تر از این حرف‌هاست. نیست؟