Monday 22 October 2007

میوه لاکردار

سر و صدای میوه‌ی ممنوعه چرخید و چرخید و بالاخره رسید به ما. ما که این گوشه‌ی دنیا سرمان توی لاک خودمان است و اصولا از تله‌ویزیون ایمن هستیم. ولی چه می‌.شود که به اینترنت مبتلا هستم و بالاخره امروز از این لینک به آن لینک دنبال «بازی استادانه‌ی استاد نصیریان» و مصاحبه و این چیزها رفتم. خدا پدر این یوتیوب را بیامرزد که همه چیز درش پیدا می‌شود.

همان آش و همان کاسه. انگار در تله‌ویزیون و سینمای ایران چیزی به اسم فیلم‌نامه، دیالوگ، بازی‌گردانی و خیلی چیزهای دیگر اصولا و رسما تعطیل شده. هیچی، چند دقیقه‌ای به شاه‌کار استاد نگاه کردم و بستم و برگشتم سرکار خودم. حیف از علی نصیریان و البته باقی هنرپیشه‌ها که مجبوراند خودشان را درگیر این جور کارها بکنند. کی باور می‌کند که این آقا همان است که در هزاردستان ابوالفتح بود؟ یاد آن سریال خنک و طولانی‌ای افتادم که یک یارویی از خارج آمده بود که دانشمند هسته‌ای شود. عجیب است که این مدت آن را دوباره و چندباره پخش نکرده‌اند. یاد بازی علی نصیریان در نقش رئیس پژوهشگاه انرژی اتمی یا یک چون این چیزی افتادم که می‌گفت «همه‌ش به خاطر این نوترون‌های لاکرداره»

Friday 19 October 2007

دانش جو

پیش‌نهاد می‌کنم این پست حامد را و البته نظراتش را بخوانید و بعد بیایید سراغ حرف من.

من امسال وردست کلاسی هستم به اسم وسایل جراحی و کارم این است که کمک کنم پروژه‌ی 26 دانش‌جو به سرانجام برسد. پروژه‌ی درس چیست؟ هرکسی ـ یا گروه دونفره‌ای ـ باید یک وسیله‌ی جراحی پیداکنند و مشکلاتش را دربیاورند و راه‌حل‌های در دست تحقیق را مرورکنند و یک جور اظهار نظر حرفه‌ای بکنند. (توجه کنید که دانش‌جوی فوق‌لیسانس دانشگاه دلفت هستند). من ازشان خواستم که خلاصه‌ای از موضوع کار را برایم بفرستند و بعد بیایند که گپ بزنیم و از شما چه پنهان هر خلاصه‌ای که دستم می‌رسید کلی درباره‌ی موضوع تحقیق می‌کردم که هم خودم سردربیاورم، هم این که آن قدر بدانم که سرم کلاه نرود. حدس می‌زنید نتبجه چه‌بود؟

حدود نصف پروژه‌ها رفتند بیمارستان و یک عمل جراحی را دیدند و با جراح و مثلا مسوول استریلیزاسیون حرف زدند. برای دسته‌بندی مشکلات موجود اغلب یک مقاله‌ی ژورنال را مرجع معرفی کرده‌اند، و ایده‌هایی که دارند فقط از یک سرچ اولیه به دست نیامده. خیلی سریع از روی مقدمه و معرفی وسیله و کاربردش می‌گذرند و می‌روند سر اصل ماجرا که مشکلات تکنیکی و تحلیل آن‌هاست. برای ارائه هم یک بار می‌آیند و با هم چک می‌کنیم و معمولا همه چیز از فصل‌بندی ارائه و عکس و انیمیشن جذاب و زمان‌بندی مرتب است. بعد هم طبق چیزی که ازشان خواسته شده یک گزارش دو سه صفحه‌ای می‌نویسند و می‌فرستند. خلاصه این که کارشان نشان دهنده‌ی اعتبار انتخاب شدنشان برای این دانشگاه و هم‌چنین اعتماد به خروجی این‌جور دانشگاه‌هاست.

از کجا یاد گرفته‌اند؟ چه‌طور این قدر ذهنشان منظم و خروجی تولیدکن است؟

با استاد درس تصمیم گرفته‌ایم که من یک‌کمی جدی‌تر پروژه‌های دوسال گذشته را نگاه کنم و شاید بتوانیم برای کارمان از این پروژه‌ها استفاده کنیم.

Friday 5 October 2007

عصر جمعه، کارهای ناتمام و شوق و نوشتن

ده دقیقه مانده که فروشگاه ببندد و من به نفعم است که بدون نان برنگردم خانه. دم ورودی دو پسر ایرانی سعی می‌کنند یک دسته‌گل انتخاب کنند. می‌شناسمشان. با هم چانه می‌زنند سر بهینه‌کردن قیمت و کیفیت. من را نمی‌بینند، ولی من از پشت سلام می‌کنم و حرفی می‌زنم، مثلا «چه با سلیقه». برمی‌گردند و سلام و عیلکی و حال و احوال. می‌بینم که تردید دارند که چیزی به‌م بگویند. لب‌خندی نشان می‌دهم و می‌روم.

به ندرت می‌شود جایی گشت و ایرانی ندید. ولی ترکیب یک ایرانی و یک خارجی (هلندی یا جای دیگر) که در فرانسه شایع‌ را نه. حتا بچه‌های ایرانی هم با هم نمی‌گردند. دخترها (از دید پسرها) دنبال موقیعت بهتر اند و پسرها (از دید دخترها) نقشه‌ی بهتری دارند. با هلندی‌ها ولی سخت می‌شود دوست شد. یک چیزهایی ابتدایی از همان اول کار خراب است: قدشان یک برابر و نیم تو است، ناهار یک ساندویچ پنیر می‌خورند با یک لیوان شیر، و مثلا وقتی که هم‌کار هستید به جز صبح‌های یک «هوی» و عصرها یک «داخ» چیز دیگری ازشان نمی‌شنوی.

یک کسی از یک پارتی ایرانی در طبقه‌شان می‌گوید، که بالاخره برای خودش تلاشی است. ما به مهمانی‌های کاملا پاستوربزه‌ی متاهلی دعوت می‌شویم که معمولا خانم‌ها با حجاب اند. از روی اعتقاد، یا به ملاحظات بورس ایران، یا شاید به دلیل دیگر. برو بیای چندانی نداریم البته. وقتی نمی‌ماند؛ هشت و نه صبح می‌رسیم سر آن دو راهی که یکی‌سرش سمت بیوتکنولوژی‌ست و سر دیگرش سمت بیومکانیک. هشت و نه شب هم هما‌ن‌جا می‌رسیم و می‌رویم آن سرش که می‌رود سمت خانه.

بعضی روزها، یک اصطلاح عجیبی می‌شوم که مدت‌ها ذهنم مشغولش می‌شود. مثل خالی از لطف نیست، حکایت از ... می‌کند، به وقوع پیوسته است، فاقد .. است. مگر مردم این طور حرف می‌زنند و می‌نویسند؟

«جناب رسولی‌فر، ممکن است چند لحظه وقتان را بگیرم؟» با من است. جای لنگه کفش خالی است که حرف‌زدن یاد آدم می‌دهد. حیف که فقط مسوول پروژه‌های درس هستم، نه چیز دیگر. و اقبالش بلند است که پروژه‌ها به انگلیسی است. لطف می‌کنم، که هفته‌ی بعد در دفترم مزاحم‌ام شود. کی چنین کاری می‌کند؟

Monday 1 October 2007

Destin

امروز این سومین چیزی است که برای وبلاگ می‌نویسم و امیدوارم به پابلیش برسد. هوا ابری است، مثل بیش‌تر روزهای این‌جا و اگر از دل‌تنگی خورشید جان به در ببری، سرت را گرم کاری می‌کنی که باید به یک جاییش برسانی و نمی‌شود. هربار سرم را بالا می‌آورم استادم را می‌بینم که یا از اتاقش می‌آید بیرون و در قفل می‌کند، یا در قفل را باز می‌کند که برود داخل. هیچ‌وقت نگاهم نمی‌کند، و در جواب مقاله‌ام که برایش بردم ببند میل‌زده که فردا بعدازظهر وقت دارد درباره‌اش حرف بزنیم. آدم‌های سردی اند، به نسبت فرانسوی‌ها، وقتی که تنهایند. در جمع البته دوستانه‌تر اند و تو را هم به صحبت می‌گیرند. اشکالش این است که معمولا باید از پایین به‌شان نگاه کنی با این قد درازشان.

خبر جدید خرید سربازی را که شنیده‌اید، به هر که می‌شناسید که ریشش گیر است بگویید یجنبد تا قانون عوض نشده‌است. جبر جغرافیایی آن‌قدرها هم بد به نظر نمی‌رسد، روی خوشش را نشان می‌دهد گاهی. این هم یک جور زیستن است که همه چیز، از این که فردا که می‌خواهی از مرز رد بشوی پلیس به‌ت گیر می‌دهد یا نه، تا آینده و سرنوشت این قدر اتفاقی رقم بخورد. چرا این قدر اصرار می‌کنید که همه‌چیز قاعده دارد؟