گروه کر

پیش پایت را ببین
بچه‌های ازیادرفته
دستت را به‌شان بده
برای رفتن
سمت فرداهای دیگر

احساس کن
موج امید را، تب و تاب زندگی را
حس پیروزی و افتخار را
در دل شب

بچگی‌های شاد و شیرین
چه‌قدر زود از یادرفت و پاک شد
[ببین] نوری ته جاده می‌درخشد
طلایی بی‌انتها

احساس کن
موج امید را، تب و تاب زندگی را
حس پیروزی و افتخار را
در دل شب

فیلم‌هایی اوایل انقلاب ساخته می‌شد بدون هنرپیشه‌ی معروف، بدون داستان عشقی مبتذل، بدون شکایت و سخن‌رانی رو به دوربین، و بدون گزیدن بی‌پرده و به‌قولی غیرهنرمندانه. بیش‌تر این فیلم‌ها بازی‌گر اصلی‌شان یک یا چندبچه اند، با همان دنیای شیرین و واقعی‌شان، و در حاشیه آدم‌بزرگی در نقش معلم، پدر یا مادر و غیره. بیش‌تر این فیلم‌ها را می‌گویم، تک‌خوان، باشو، خانه‌ی دوست کجاست، پدر، و این اواخر هم رنگ خدا، مادر، کیسه‌برنج و بچه‌های آسمان.
این‌ها را گفتم که چه؟ یک فیلم فرانسوی هست به نام les Choristes یا گروه کر که همین حال و هوای آشنا و دوست‌داشتنی را دارد و البته خوش ساختی‌ای که از سینمای فرانسه انتظار می‌رود.

آهنگش را گذاشتم این‌جا. شعرش به فرانسه این‌جا ست و متن بالا ترجمه‌ی نه‌چندان معتبر خودم। اگر اینترنتان یاری می‌کند در یوتیوب با اسم فیلم بگردید، خبرهایی هست.