بیلان

دی‌روز جلسه‌ی بیلان سال اول بود با چهارتا رئیس بزرگ. به آقای جراح هم خبر دادیم .ولی گرفتارتر از این حرف‌هاست. با قرتی بازی تمام در سالن مولتی مدیامان با دو پرده و یک مونیتور بزرگ ارائه کردم و شرحی دادم بر آن چه که گذشت.

تز من بر مبنای پروژه‌ی مشترک دو مرکز تحقیق (لابوراتوار) که یکی کارش علوم لازم برای طراحی، و دیگری بهینه‌سازی و تولید و دیگری زیرساخت طراحی و ارزیابی سیستم‌های اینتراکتیو است، و بیمارستان گرونوبل تعریف شده و به همین خاطر هیچ‌وقت مساله‌ی کم‌بود رئیس برایم پیش نخواهد آمد. در بیلان سال اول سعی کردیم صورت مساله‌ی تز دا تعریف کنیم (که البته هنوز نتوانستیم) و کارهای انجام شده را به‌ش ربط بدهیم. اشکال جدی این جور تحقیقات و اصولا پروژه‌های بین‌ رشته‌ای این است که هرطرفی جریان را به سمت خودش می‌کشد و چون این کشش‌ها به لحاظ زمان و امکانات و دردست‌رس بودن منابع و این‌جورچیزها متعادل نیست، اگر محکم و سنگین حرکت نکنید حتما توی دام یک طرف می‌افتید و ایده‌ی اصلی پروژه از دست می‌رود. در اوضاع فعلی، تا این‌جا توانسته‌ایم که خواسته‌ها و بضاعت (بیش‌تر منظورم توان متدولوژیک و توریک است) را در پروژه نگه داریم و جلوی خودمان را بگیریم که پروژه به معماری ماشین (نرم‌افزار و سخت افزار) آموزش دهنده عمل جراحی جدید که اشتهای شدید بیمارستان است، به مدل‌سازی برپایه‌ی تئوری اکتیویته و مومان (زمان) از فرآیند کاربر محور طراحی ابزار جراحی که هوس طرف مولتی‌کام است، و نه حتا به ساخت و بهینه‌سازی یک ابزار معلوم جراحی نیمه بسته که کشش شدید طرف طراحی و تولید است تبدیل نشود. و البته از تعامل این سه خواسته با هم و حتا دو به دو چیزهای زیادی یاد گرفته‌ایم.

حالا که آخرسال است و تقریبا همه آخر این هفته می‌روند تعطیلات تابستانی، من مانده‌ام و حوضم که تویش این همه اتفاق این سال را بنویسم. شروع کرده‌امش، کم‌تر پاراگرافی است با یک زبان شروع شود و به همان تمام شود. فارسی را هم که باید فارگیلیسی و فرانسی نوشت که پاراگراف خراب نشود و ... اوضاعیست.