ساز نو

خبر خوب این روزها این است که یک استاد موسیقی از دیار دور ژنو به ولایت گرونوبل نزول فرموده اند و به قول قدما در دل اهل موسیقی گرونوبل عروسی به پاست. استاد را یک سال پیش شبی در منزل دوستی دیده بودم و شبی بود. تا خود صبح ساز از خواندن نماند. گفت شاگرد قبول می کند، ولی حیف این بود که من راهی دیار دور از فرهنگ و موسیقی ای بودم. بالاخره چرخ چرخید و از این به بعد استاد ماهی یک بار مهمان ولایت ماست.
دوباره حس روزهای دور. ساز به دوش از کنار درختان پیاده می روی تا کلاس. آن جا مودب می نشینی تا نوبتت شود. بعد دیگر نه حرف و سخنی است و نه زبان و دستوری. پرده است و فاصله و حال. سرمشق می گیریم که مشق کنیم تا بار بعد. واقعا هین که رسید از فلک آواز نو.
یادگرفتن ساز و موسیقی در اروپا دردسر بزرگی است. قحط الرجالی است که نگو. هرکسی استاد خوانده می شود و موسیقی ایرانی فروشی چیزی در مایه های دست فروشی است. به ندرت کسی یافت می شود که در موسیقی پرمایه باشد. حال تصور کن و از روی تعریف بسیار و شنیدن صدای ساز مشتاق می روی خدمت استاد، و تنها سوالی که می پرسی این است که چه طور است این مایه موسیقی در این همه بی مایگی؟ این است درسی گرفته و نگرفته، پای کشیده و آویزان.

حالا استادی است که دل نشینت است. تو کجا و شاگردی کجا؟