امید کشان

حالا که فکرش را می‌کنم می‌بینم چه‌قدر سهم افسرگی این روزهایمان بابت کشتن امید است. اگر آن ده روز قبل از انتخابات نبود باقی اتفاقات از روز رای به بعد همین‌ها هم بود هیچ کس به این روز نمی‌افتاد. باقی مسائل زندگی هم همین‌طور اند انگار. اصلا این ترس از ناامیدی بوده که از روزگار دور دلمان نمی‌خواسته خبر یک احتمال یک ماجرای خوب را ندهیم، صبر کنیم اتفاق بیفتد و بعد حرفش را بزنیم. اگر هم نشد که نشد، طوری نیست. امیدی که داشتیم را پیش کسی نکشته ایم.