این روزها

هوای گرنوبل هم به شدت اروپایی است و هم کوهستانی، طوری که تقریبا هرروز یا دو روز یک بارعوض می‌شود وبعضی وقت ها هم صبح خنک به یک ظهر گرم آفتابی و بعد از ظهر کلافه کننده و بعد ابرهای سیاه و باران سیل آسا و آخر یک آسمان صاف و هوای ملس دم غروب می‌رسد. من عاشق این جور تغییر هوا ام. به خصوص سال اول دانشجویی این جا که در کامپوس و منطقه جنگلی بودم تا باران بند می آمد می دویدم بیرون برای راه رفتن و دوچرخه سواری.

این مدت کارم شده این تز دکترا. کم کم دارم به کارم علاقه مند می شوم، شاید هم علاقه بند. به هر حال. در مجموع یکی دو ماه دیگر ماجرا تمام می شود و شانس زیادی برای کارکردن و ماندن در همین جا ندارم، و احتمالا مثل همیشه کلی کارهای نیمه تمامم به خصوص مقالات، نیمه تمام خواهند ماند.

انتخابات هم که روی اعصاب است. ما اخبار را جسته گریخته دنبال می کنیم و برنامه‌های تلویزیونی اساتید را روی یوتیوب می بینیم. با کمال شرمندگی اولین واکنش من خنده است، و بعد به یاد بدبختی و گرفتاری‌ها و اوضاعی که بیش‌تر دوستان و خانواده‌ام درگیرش اند می افتدم و خنده خشک می‌شود. و این ماجرا هی تکرار می شود. بی‌خودی نباید نشست انتخابات فرانسه و امریکا را دنبال کرد و چه می‌دانم برنامه‌های بحث انتقادی شبانه تله‌ویزیون فرانسه را دید. نتیجه اش همین می‌شود. مساله این است که تو ایرانی هستی. به قول یک آقای دکتری در شریف که می گفت نیکول کیدمن خیلی خوش‌گل است، خیلی ماه است، وخیلی معرکه بود که نوه‌ی کیدمن باشی، ولی واقعیت این است که نیستی و داری با مادربزرگ و پیر و چروک و از کار افتاده‌ات زندگی می‌کنی و اگر می خواهی کاری کنی باید او و مسائلش را ببینی نه کیدمن را.

این ها را نوشتم که خبر بدهم زنده ام و فارسی نوشتن یادم نرفته. اگر این فصل در دست را تا هفته‌ی دیگر که استاد از برزیل برمی‌گردد تمام کنم، این جا یک بحث انتخاباتی راه می‌اندازم.