تنبلی

واقعا روح بزرگی دارد این پسر، خیلی بزرگ. همیشه خجالت من را در می‌آورد، و می‌شود گفت لجم را از خودم، که این قدر تنبل و تن‌پرور و راحت طلب شده‌ام. این‌جا دکترا می‌خواند، سال دوم. بورس کشور خودش است، سوریه، و این یعنی دو سوم من حقوق می‌گیرد، و هرسال کلی کاغذبازی دارد و تازه حقوقش هم مرتب نیست، چندماه یک‌بار، با کم و زیادش. تابستان پیش ازدواج کرد و الان هم منتظر دخترشان هستند که به زودی قرار است به‌دنیا بیاید. از چندوقت پیش رفت و با کلی دوندگی اجازه کار گرفت و شروع کرد در یک ساندویچی کارکردن. کار هم معمولا شب است، دیروقت می‌رود و تا نصفه شب می‌ماند. کنار این‌ها هم پروژه می‌گیرد از سوریه و تازگی‌ها همین جا، از پروژه طراحی صنعتی تا تعمیرات دستگاه. همیشه هم رویش باز است، و زندگی را آسان می‌گیرد.
من فقط و فقط موضوع ژیگولی تز ام را دارم و کارم دودقیقه دوچرخه سواری است از خانه تا دانشگاه و باقی زندگی در خوردن و خوابیدن. در عوض همیشه‌ی خدا هزارتا مشکل دارم و از همه طلب‌کارم و سرهر موضوع کوچکی یک قضیه بزرگ درست می‌کنم و نگرانی و نگرانی و نگرانی از این که همه‌ی چرخ‌ها درست بچرخند و بیمه داشته باشند. آن وقت این پسر با گواهی‌نامه‌ی سور(یه‌ا)ی و با زن حامله و با ماشینی که هشت‌صد یورو خریده می‌روند پاریس و از آن جا آلمان و اتریش و بالاتر چک، که برادرش را ببینند و بیایند.

این است که وقتی در نوشتن یک متنی که همه چیزش را می‌دانم و یک هفته است معطلم کرده مانده‌ام و از اول صبح صفحه‌ی ورد جلویم باز است و دارم فکر می‌کنم دی‌شب را خوب نخوابیده‌ام و الان حال ندارم بنویسم، از راه می‌رسد و تعریف می‌کند دی‌شب را اصلا نخوابیده و ساعت نه برگشته این‌جا روی کاری که باید تحویل می‌داده کار کرده (خانه کامپیوتر ندارد) تا ساعت دوازده که برود سرکارش و چهار ونیم رسیده خانه و با الهام چیزی خورده‌اند و دو ساعتی خوابیده تا بیاید। این است که از خودم خجالت می‌کشم که دارم کار می‌کنم و سخت است و …