استعدادهای درخشان
یک مجموعه برنامه ای هست به اسم استعدادهای شگرف که کارش این است که به آدم یا آدمهایی که فکر می کنند خیلی استعداد دارند، در هرچیزی، دو دقیقه فرصت می دهند که هنرشان را نشان بدهند. سه داور نشسته اند که یک جورهایی خبره ی این کارها اند و اگر از اجرا خوششان نیاید دکمه ای را می زنند و یک ضرب در قرمز با صدای بیییز روشن می شود. اگر کسی سه ضربدر بگیرد باید کارش را متوقف کند. معمولا یک گپ ساده ای هم آخر اجرا هست که داورها ابزار خوشحالی می کنند یا نکات منفی و چرا خوششان نیامده را می گویند. اجراها معمولا این چیزهاست : شعبده بازی، رقص، آکروبات، خواندن بچه، ادای الویس پریسلی و دالیدا (که پای ثابت اند)، شو من و این چیزها. یک بار هم یک خانمی رقص اس تریپ تیز دور میله شروع کرد که بعد از یک دقیقه سه ضرب در گرفت. داورها معمولا این سوال را می پرسند: به نظرت خودت چه چیز این کار استثنایی است؟
این ها را گفتم که بگویم در برنامه چندشب پیش یک زوج هفتاد و پنج ساله آمده بودند که «رقص قبل از هرچیز، باقی مهم نیس». خودشان و اجرایشان را می توانید این جا ببینید. من خیلی دوست داشتم. یک کمی حسرت خوردم از مقایسه ی این آدم ها و مثلا پدر و مادر بزرگ خودم که با همین حول و حوش سن توی خانه ته نشین شده اند و در زندگیشان خوشی چندانی ندارند و وقتشان بین تخت و تله ویزیون و مثلا گاه وقتی سرزدن بچه ها و نوه ها (اگر مثل من دور و بی معرفت نباشند) تقسیم شده است.
از این جا می توانید باقی کلیپ ها را ببینید. مثلا این و این بدک نیستند.
این را هم بگویم که من به داورها خیلی ارادت دارم و حتا بعضی وقت ها بیشتر به خاطر داورهاست که برنامه را می بینم. به خصوص آن آقا عینکیه با لهجه ی کاناداییش
این ها را گفتم که بگویم در برنامه چندشب پیش یک زوج هفتاد و پنج ساله آمده بودند که «رقص قبل از هرچیز، باقی مهم نیس». خودشان و اجرایشان را می توانید این جا ببینید. من خیلی دوست داشتم. یک کمی حسرت خوردم از مقایسه ی این آدم ها و مثلا پدر و مادر بزرگ خودم که با همین حول و حوش سن توی خانه ته نشین شده اند و در زندگیشان خوشی چندانی ندارند و وقتشان بین تخت و تله ویزیون و مثلا گاه وقتی سرزدن بچه ها و نوه ها (اگر مثل من دور و بی معرفت نباشند) تقسیم شده است.
از این جا می توانید باقی کلیپ ها را ببینید. مثلا این و این بدک نیستند.
این را هم بگویم که من به داورها خیلی ارادت دارم و حتا بعضی وقت ها بیشتر به خاطر داورهاست که برنامه را می بینم. به خصوص آن آقا عینکیه با لهجه ی کاناداییش
1 comment:
رهی سلام؛
ایده ی اصلی این برنامه را یکی از مشهورترین برنامه سازان انگلیسی به اسم سایمون داده که با برنامه ی "آمریکن آیدل" جهانی شد، کشف خواننده ی سال از بین مردم عادی. بعد از اون برنامه که نمونه هاش در 98 کشور دنیا ساخته شد- حتی چند سال پیش دو دوره هم در ایران برگزار شد که پخش تلویزیونی نداشت اما یکسری خواننده را تحویل صدا و سیما داد- و البته کپی رایت سایمون هم محفوظ بود. حالا چند سالیه که طرف یک برنامه ی جدید به همان اسم که تو نوشتی در انگلیس راه انداخته و اکثر قسمتهاش روی سایت یوتوپ پیدا میشه و باز هم با رعایت کپی رایت، حتی از طرف چین، نمونه های دیگرش در دنیا ساخته شده و پخش میشه. به غیر از آدمهای پا به سن گذاشته که کاملا با تو موافقم، حتی نوجوانها و جوانهاشون هم جهانی با ما توجوانهای ما و فرهنگشون فاصله دارند
Post a Comment